Bijna 3 jaar geleden leerde ik je kennen… een magere, kleine, lieve Eritrese jongen van net 15 jaar. Ik was je voogd destijds en werd door jou Mama Nidos genoemd. Wat vond je de kennismaking in Nederland spannend… alles was nieuw, de taal, de gewoontes, het eten. Samen gingen we naar de immigratiedienst en na een lange spannende tijd kreeg je een verblijfsvergunning. Dat betekende ook dat ik je verhuisde naar een andere plaats en inmiddels ben je al 3 keer verhuisd omdat je woonplek werd gesloten en woon je nu aan de andere kant van het land. Je spreekt goed Nederlands, gaat elke dag naar school en werkt daarnaast 3 dagen per week. Je belt nog regelmatig en vraagt altijd wanneer ik op bezoek kom. Ik heb je destijds beloofd dat ik zeker kom als je 18 wordt en dat is over 3 weken😁…. De spanning over de gezinshereniging die zo lang op zich laat wachten breekt je soms op. Ik mis mijn moeder en broertjes zo vertel je als we dan even bellen…ruim 4 jaar heb je ze niet meer gezien maar nu lijkt het einde toch in zicht…al kan er altijd wel weer iets tussenkomen. Vandaag zeg je tegen me: als mijn familie hier eindelijk is kom je wel op bezoek he Susan want dan zijn we allemaal samen…en dan hoor jij daar ook bij… ik moet ff slikken…